Sa Bai Dee!

Na12 uur in de Chinese slaaptrein kwamen we aan inPanzihua. Hetwas er gelijk warmer dan in Chengdu en na een ontbijt namen we de lokale bus naar het bustation om naar Lijang en vanuit daar naar de TigerLeaping Gorge te gaan voor de twee daagse bergwandeling

De lokale bus deed er een uur over en toen we aankwamen bij het bustation kwamen we erachter dat we niet genoeg geld hadden voor de bus naar Lijang.De zoektocht naar een pinautomaat in de buurt van het busstation gaven we snel op aangezien het stationaan de buitenrand van de stad lag. We stopten een taxi en lieten hem onze bankkaart zien en maakten met handen en voetenwerk duidelijk dat we wouden pinnen. Hij lachte en bracht ons naar de bank,we renden naarde bank samenmet de taxichauffeur en pinden snel geld om de bus op tijd te halen.Eenmaal bij het busstation aangekomenzag Arnoud dat hij in alle haast zijn bankpas in de automaat had laten zitten!! (en ik hoor mijn moeder al zeggen : typisch iets voor Arnoud :)

We maakten de taxichauffeur duidelijk dat we terug moesten omdat we de pas vergeten waren en hijbegon heel hard telachen. Wat dom om je pas te vergeten hahahaha en hij bracht ons terug naar de bank en ging mee naar binnen en maakte in het chinees duidelijk wat er gebeurt was. In de eerste instantie moesten we 3 dagen wachten maar nadat we duidelijk maakten dat we echt naar Lijang moesten vandaag nog kregen we uiteindelijk de pas terug...gelukkig!

De chauffeur racete terug naar het station en we bedankten hem hartelijk voor zijn hulp. Hij vond het allemaal wel vermakelijk en had een goed verhaal te vertellen aan zijn familie tijdens het avondeten. Snel naar het busstation en tickets halen....dachten we

De bus reed niet meer en we moesten een dag wachten!! Balen en nog eens balen............ Wekonden niet meer zo lang inChina blijven vanwege ons visum en we wouden toch echt naar deTigerLeaping Gorge. Een louche figuur bood ons een lift aan voor 800 RMB (=80 euro) voor een rit maar we vonden het te duur en we vertrouwden de man helemaal niet. We spraken een jongen aan die een beetje engels sprak en vroegen of er een trein was. Er reed geen trein maar een andere man bood ons een lift aan en na een hoop onderhandelen konden wesamen voor 30 euro mee. Toen we zagen dat er een jong stel ook meereed besloten we het te doen.De chauffeur reed een stukje van het station vandaan en liep weer weg. We begrepen er niks van maar blijkbaar zocht hij meer mensen zodat hij met een volle bus kon rijden. na een uur wachten kwam hij aan met een jongen en een oudere vrouw in kleurrijke kleding (waar we later achterkwamen dat het de traditionele kledij van de bergbevolking genaamd Naxi was) Eindelijk konden we gaan rijden! Toen het jonge stel aankwam begonnen ze ineens ruzie te maken en de vrouw liep boos weg. We begrepen er wederom niks van en wouden gewoon naar Lijang

De chauffeur suste het stel en gebood hun in te stappen. Eindelijk onderweg naar Lijang en het was een hele ervaring. De bus banjerde door de bergen over kapotte wegen en zandweggetjes. Dechauffeur bood gelijk iedereen een sigaret aan en de rit zou totaal zo'n7 uur duren. Ellenoor en ik zatensamen met de jongen achterin op elkaar gepakt en de buszatbomvol met mensen en spullen. Naanderhalf uur rijden stopten we opeens bij wat leek op een file. De chauffeur ging kijken en al snel kwamen we erachter dat een vrachtwagen vol steenkool omgekanteld op de weglag! Even schrikken maar gelukkig geen gewonden.....

Dechauffeur probeerde er nog langs te rijden maar beschadigde zijn auto en na twee keer proberen gaf hij het op.Iedereen de bus uit en wachten tot er iets zou gebeuren, dit zou zeker te weten een langedag worden. De file aan weerskanten werd aleen maar groter enalle lokale mensen en bestuurderskwamen een kijkje nemen tot het grote genoegen van een lokaal winkeltje die door het ongeluk ineensenorm veel klandizie genoot. Bij het schemeren kwamen er een paar agenten kijken dierustig al sigaretten rokend het ongeval bekeken. We kregen niet de indruk dat ze er wat aan gingen doen tot er een uur laten een bulldozen aan kwamrijden. het was inmiddels al donker en we waren 3 uur verder. De groep omstanders was al gegroeit tot zo'n 200 man.

Na een uur had de bulldozer de vrachtwagen omhoog getrokken en de chauffeur kon hem aan de kant zetten. Iedereen was blij en we stapten gauw de bus in want we hadden nog een 5en een half uur te rijden. De chauffeur bleek de weg te kennen als zijn broekzak want in het donker zag je vrijwel niks en de weg was niet in eengoede staat. Bovendien reden we langs bergweggetjeslangs kliffenzonder vangrail of iets dergelijks. De weg was zo hobbelig datje af en toe alle kanten op geschud werd. Het laatste uur belandden we ineensin eenmist zo dik dat je nog geen twee meter voor je kon zien maar de chauffeur wist ons veilig en wel naar Lijang te brengen. Tijdens de rit had dejongendie met ons de achterbank deelde een goedkope slaapplek voor en geregeld en de chauffeur zette ons recht voor de deur af:) Het was inmiddels al1 uur's nachts en we waren erg blij datde mensen zo behulpzaam waren ons er af te zetten en een goedkope prijs te regelen

Het bleek een hotel te zijn en we betaalden 8 euro voor onze kamer, compleet met badkamer en twee comfortabele bedden. De oude man die achter de balie zat begeleidde ons naar onze kamer en liet ons zien hoe alles werkte, de tv,douche en zelfs de waterkoker :) Ongelofelijk hoe vriendelijk en behulpzaam de mensen waren die we ontmoette!

Na een goede nachtrust namen we de bus naarQiaotou wat het startpunt was voor dewandeltocht. Wederom een busrit door de bergenmaar dit keer maar drieuur en een prachtig uitzicht. We kwamen pas rond 6 uur aan dus we besloten de eerstenacht in het dorp te verblijven aangezien het al snel donker zou worden. De volgende dag begonnen we de wandeltocht na een goed ontbijt. Het eerste stuk was een verharde weg die vrijwel stijl omhoog de berg op liep. Het was ook zo'n30 graden en de zon scheen fel dus na 10 minuten waren we al moe en toe aan rust. Gelukkig hadden we 4 flessen water gekocht en konden we het meeste van onze bepakking achterlaten in het guesthouse. Al snel kwamen we langs kleine dorpjes bewoond door de Naxi bergbevolking, uiterst vriendelijke en behulpzame mensen. De weg werd nu meer een zandpad die langs de bergen liep en soms langs diepe dalen, met prachtig uitzicht. Na een uur of 2 lopen kwamen we aan blij het eerst guesthouse op de route waar we besloten een soepje te eten. Dit was maar goed ook want het tweede stuk van de tocht zou het zwaarste zijn. Het stuk genaamd'28 bends' was een pad wat al kronkelend stijl de berg opliep enin de felle middagzonwas het enorm vermoeient en toen we in de buurt van de top kwamen moesten we om de 5 minuten rusten. We zagen een chinees meisje zitten met een vuurrood hoofd, wij waren niet de enige die er moeite mee hadden

De top van de berg was 2670 meterhoog en het uitzicht op de vallei en debesneeuwde bergen zo prachtig dat het het allemaal waard was. Na een goede rustpauze liepen we verder en na een uur kwamen we aan bij het volgende guesthouse. We dronken wat water en rookten een sigaret en liepen snel door naar het volgende guesthouse genaamd 'Half way House' Dit bleek niet heel erg slim te zijn want na een uur begon het goed te schemeren en we hadden nog een uur te gaan. Het laatste stuk moesten we in het donker lopen met onze zaklampen

We kwamen aan bij het HalfWay House met spierpijn en erg vermoeid, we namen wat te eten en dronkenwat met een Belgisch stel voor we in ons bed ploften. De volgende dag uitgerust en na een ontbijt weer verder, ditmaal was de tocht maar zo'n drie uur lopen.Een prachtig pad liep langs de bergen enzelfs over een waterval!

Na de wandeltocht van drie uur zaten we er echt wel doorheen en al onze spieren deden pijn. Hetlaatste stukje was over eenrechte asfaltweg dus dat viel reuze mee. Opeens zagenwe een wel heel bekend uitziende plant langs de weg groeien en we konden het niet laten er een foto van te maken. Hoe verder we liepen hoe meer wietplanten we wild zagen groeien langs de weg en soms echt hele velden! Jammergenoeg zat het spul vol zaad dus we hadden er niet veel aan maar leuk omwietvelden zo wild te zien groeien :)

De laatste nachtverbleven we in Seans guesthouse (wederom een tibetaanse stijl guesthouse) waar we's avondsArnouds verjaardag vierden met eenstel biertjes en een muziekje en het prachtige uitzicht vanaf het terras op de bergvallei en de sterrennacht

De volgende dag namen we een bus terug naar Lijang en besloten een dagje uit te rusten, we kochten wel twee kaarten voor de bus naar Kunming wat onze volgende en tevens laatste bestemming in China zou zijn. In Kunming hadden we al weer via couchsurfen een frans stelletje gevonden waar we mochten verblijven.

De busritduurde 10 uur (inmiddels vinden we dat niet meer zo lang ;)Het laatste uur van de rit begon het ineens enorm te stinken naar benzine binnen de bus. We stopten aan de kant van de weg en de chauffeur begon aan de motor te sleutelen terwijl een van de chinesepassagiers een peuk aan het roken was naast een plas benzine (typischChina eigenlijk, totaal begaaid!)De chauffeur begon meteen aanstekereen draad door te branden en knoopte die weer aan een andere draad, we hadden geen idee wat er gebeurde en het laatste uur rook het eigenlijk nog steeds zwaar naar benzine in de bus :)

InKunming aangekomen belde we Chloe (onze couchsurf host) en ze vertelde de taxichauffeur waar hij heen moest. Bij aankomst stonden Chloe en haar vriend Ilan al op ons te wachten en brachten ons naar hun huis waar ze een heerlijke maaltijd voor ons bereidden. Ze waren enorm vriendelijk en gastvrij en we voelden ons er helemaal thuis. Tot laat zaten we te praten tot het tijd werd om de slaapbank uit te vouwen

Devolgende dag maakte we een wandeltocht door de stad enlangshet park rondomGreen Lake. 's Avonds namenze ons mee naar the Hump(guesthouse enbar) waar we wat dronken met een vriendin van hun. De volgende daggaf Chloe ons een rondleiding door destad samen met twee franse reizigers. We zagen het oude stadsdeel en de buitenkant van de tempel die helaas gesloten was.Ilaan was een fanatieke fietser dus de volgende dag maakte we een fietstocht langs het grote meer van Kunming en genoten we van het prachtige uitzicht. We hadden al eerder buskaarten gekocht en namen 's avonds afscheid vanelkaar.

We hadden weereens moeite met een taxi te krijgen en het was ook spitsuur wat in China complete verkeerschaos betekend. Na drie kwartier proberen realiseerde we ons dat we de bus nooit zouden halen maar we besloten toch naar het station te gaan op de hoop dat ze onze kaarten zouden omwisselen of ons geld zouden teruggeven. Na een hoop gedoe kregen we 80% van onze kaarten terug en konden we een nieuwe bus boeken die net op het punt stond te vertrekken. We haasten ons naar de bus en de buschauffeur begon al te roepen dat we snel de bus in moesten. Het was een chinese slaapbus met bedjes van 1,60 m dus opgevouwen slapen de hele nacht. Om 7 uur 's ochtends moesten we de bus wisselen en na een uur stonden we bij de grens van Laos!

Deze grensovergang ging soepel en naeen uur waren we de grens over.Het viel ons gelijk op dat de mensen in Laos enorm relaxed en vriendelijk waren en de omgeving was tropisch. Gelijk weer onze sandalen aan en truien uit, heerlijk ! Na wat onderhandelen met een lokale man namen we een busje naar het eerste dorp genaamd Luang Namtha waar we voor 6 euro per nacht een kamer kregen in het guesthouse. 'S avonds genoten we van de zwoele tropische avond onder de palmbomen

We weten nu al dat we het heeeel erg naar ons zin gaan hebben in ZuidOost Azie!

La Gon,

Ellenoor & Arnoud

vanuit het heerlijke Laos

p.s. Jacq bedankt voor de extra fotoruimte &we genieten van alle reacties !